ΟΜΟΡΦΙΑ:ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ Ή ΚΑΤΑΡΑ

Φοράω τα διάφανα...

Ξανθά λυτά μαλλιά μου!

Στη μοναξιά του δειλινού,

δώστε άρωμα βυθού.

Αστέρι,φως και άναμμα φεγγάρι βασιλιά μου!

Θαρρώ πως είμαι αλλουνού

αθάνατου θνητού...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΤΟΞΟΤΗΣ

ΟΜΟΡΦΙΑ:ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ Ή ΚΑΤΑΡΑ

Όταν μιλάμε για ομορφιά, ουσιαστικά αναφερόμαστε στην εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων και ελάχιστα στον εύελπι εσωτερικό κόσμο του Και αυτή η αναφορά, συνοδεύει την ζωή μας, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Οι μύθοι των Ελλήνων είναι απολύτως χαρακτηριστικοί. Ο Πάρις, ο νεαρός πρίγκιπας από την Τροία, καθόλου δεν δίστασε να δώσει το ωραιότερο μήλο στην ομορφότερη θεά την Αφροδίτη και όχι στην δικαιότερη και προικισμένη με εσωτερικά χαρίσματα θεά Αθηνά. Ο διαχωρισμός αυτός ακολουθεί τις πράξεις των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών και παίζει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις και στις σχέσεις τους, ακόμη και σήμερα.

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, η καθημερινή πραγματικότητα, μας διαψεύδει περίτρανα όλους εμάς, που προσπαθούμε για το αντίθετο. Ότι δηλαδή η εξωτερική ομορφιά είναι ένα θεϊκό δώρο, μια σημαντική προίκα στον άνθρωπο, αλλά ουσιαστικότερο είναι η ενίσχυση του πνεύματος και των ψυχικών χαρισμάτων που μας θωρακίζουν δια βίου. Η εξωτερική ομορφιά συνδέεται τις περισσότερες φορές με την νεότητα, την περίοδο που όλοι περνούμε αλλά φθείρεται με το πέρασμα των χρόνων και οι επιτυχίες της δημιουργούν ένα τοίχος που όταν αυτό πέφτει αποκαλύπτεται η γύμνια του ανθρώπου.

Οι πρόγονοί μας είχαν αντιληφθεί, την σπουδαιότητα του ανθρώπινου εξωτερικού κάλλους και την αποτύπωναν στα αγάλματα με χαρακτηριστικό τρόπο. Στην σημερινή εποχή, η αποδεκτή πλέον άποψη ότι η ομορφιά προέχει, δείχνει να επικρατεί παντού. Από τις προσωπικές σχέσεις μέχρι την επαγγελματική αποκατάσταση, η ομορφιά είναι αυτή που καθορίζει την αρχή και το τέλος τους. Αν προκύψει και ο συνδυασμός με την εσωτερική καλλιέργεια, τη μόρφωση, την ανάδειξη των εσωτερικών χαρισμάτων, του πνεύματος, τότε η ικανοποίηση είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας ρατσιστικής συμπεριφοράς πάνω σε αυτό το θέμα. Όλοι μας είμαστε διατεθειμένοι, να πλησιάσουμε ανθρώπους εξωτερικά όμορφους, να τους κάνουμε φίλους μας, πιστεύοντας ότι θα πάρουμε λίγη από την λάμψη της ομορφιά τους, αλλά δυσκολευόμαστε να συναναστραφούμε με λίγοτερο όμορφους ή άσχημους, αλλά πνευματικά ωραίους, αποκλείοντας έτσι από την ζωή μας, το πραγματικά εξαιρετικό.

Όμως, επειδή το μέτρο απουσιάζει από τον άνθρωπο, ακόμα και οι όμορφοι (άνδρες και γυναίκες) έχουν εγκλωβιστεί στην ωραιότητά τους. Γίνονται με τον τρόπος τους, μήλο της έριδος και η ζωή τους μια πανέμορφη φυλακή. Και το τίμημα είναι ακριβό όταν ανακαλύπτουν πως οι άλλοι τους προσεγγίζουν μόνο για την ομορφιά τους και όχι και για τον εσωτερικό τους κόσμο. Πως μπορούμε να πιστεύουμε πως η ομορφιά είναι κριτήριο για να μας αγαπήσουν; Πως μπορούμε να πιστεύουμε σε μια τέτοια αυταπάτη;

Ας αποδεχτούμε την ομορφιά του σώματος, ως δώρο της φύσης και ας τη δεχτούμε ως συμπλήρωμα του καλλιεργημένου εσωτερικού μας κόσμου. Του θεϊκού κόσμου της ζωής... που αυτός σίγουρα δεν είναι απατηλός! Γιατί αλλιώς η ομορφιά μετατρέπεται σε κατάρα. Μια κατάρα που θα μας ακολουθεί σε όλη μας της ζωή.

το παραπάνω κείμενο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό ΠΡΟΒΟΛΗ της Πόλης μας